Oriëntatie Turiani Hospital
12 Oktober 2015 | Tanzania, Turiani
Vanaf Morogoro rijden we in 1.5uur naar Turiani. Toen we de eerste keer in Turiani aankwamen, dachten we dat het een rustig dorpje is waar nooit iets gebeurt. Maar diezelfde dag werd gelijk het tegendeel bewezen. We gingen water halen bij een klein winkeltje, 20m vanaf ons huis. Er renden twee boze mannen over straat. Eén met een gigantisch mes en een ander raapte stenen van de grond om de man met het mes bij hem weg te houden. De mevrouw van de winkel haalde ons snel naar binnen achter het hek. Niet echt een warm welkom. Verder wordt er ontzettend veel harde muziek gedraaid en zijn we blij dat we ’s nachts onze oordoppen hebben.
Ons huis is echt prima. We mogen absoluut niet klagen. Elke dag komt er een vrouw (mama Mariam) voor ons koken, afwassen en onze was doen. Meer luxe dan we in Nederland gewend zijn. Overdag hebben we geen stroom, maar dat is niet echt een probleem, want dan zijn we toch aan het werk. We wonen samen met twee co-assistenten die elkaar om de één of twee maanden afwisselen. Samen hebben we veel lol. En ook wel fijn om met wat meer Nederlanders in dit dorpje te zitten.
De eerste weken in het ziekenhuis zitten er alweer op. Manon is begonnen op de female ward en Ada op de male surgical ward. De eerste dag moesten we ons aan alle medewerkers van het ziekenhuis voorstellen in het Swahili. Drempel één overwonnen. Elke dag wordt geopend met een lied en een gebed. Daarna is het tijd om ‘aan de slag’ te gaan. Het tempo op de afdelingen is niet te vergelijken met Nederland. Zoals wel vaker gezegd wordt: ‘In Europa hebben ze het horloge, in Afrika hebben ze de tijd.’
Naast het verschil in tempo zijn er nog veel andere dingen waar we aan moeten wennen. Zo doet de familie van de patiënt bijna alle verzorgende taken. Met wassen, eten geven en naar het toilet gaan hoeven wij ons dus niet te bemoeien. Best wel lekker ook wel, maar daardoor is het wel lastiger om een beeld te krijgen van de toestand van de patiënt. Wij houden ons vooral bezig met de artsenvisite, alle verpleegkundige handelingen en de administratie. Daarnaast zien we hier voor ons compleet nieuwe ziektebeelden en maken we de gekste dingen mee. Eén dag zagen we voor het eerst sinds onze komst mensen rennen over het ziekenhuisterrein. We vroegen ons af wat er dan wel niet aan de hand zou zijn en gingen kijken. Er was een gevecht geweest tussen Masaï en boeren en hier waren een aantal gewonden bij gevallen. Zo kwam er een man binnen met een pijl in zijn buik en een man waarvan de knie compleet open lag door een snijwond. Alles werd gewoon dichtgehecht alsof er niks gebeurd was. Verder was er een man met Elefantiasis. Dit is een aandoening waarbij je ledenmaten of je balzak gigantisch groot kunnen worden waardoor ze soms de vormen van een olifant aannemen. Deze man had een balzak die zo groot was als een basketbal en er was in het geheel geen piemel meer te ontdekken. Respect voor degene die daar een katheter in gekregen heeft.
Zo kunnen we nog wel even doorgaan met gekke verhalen, we maken elke dag weer nieuwe dingen mee. Verder maakt de taal het ook niet makkelijk. Alle Tanzanianen zeggen wel tegen ons dat het Swahili zo makkelijk is om te leren, want de spelling is hetzelfde als hoe je het uitspreekt, maar wij vinden het super lastig! Een gesprek voeren met een patiënt is voor ons onmogelijk en dit contact is wel een gemis voor ons als verpleegkundigen. Soms beginnen patiënten ineens een heel verhaal en het enige wat wij dan kunnen zeggen is: ‘Sorry ik kan je niet verstaan.’ Dat is soms best wel frustrerend.
In het weekend gaan we vaak naar Morogoro om even bij te tanken. Lekker eten, af en toe een warme douche en even op stap kunnen gaan is toch wel fijn. Toen we een lang weekend hadden door nationale feestdagen stond er een tripje naar de Udzungwa Mountains op het programma. Dit is een national park. Helaas kon Ada op het laatste moment niet mee omdat haar oma op sterven lag en ze terug ging naar Nederland. Gelukkig kon ze zonder veel problemen gauw naar huis. Manon is uiteindelijk samen met een co-assistent wel naar de bergen vertrokken. Weer een nieuwe ervaring, kamperen in Afrika. De weg er naartoe was geen pretje, maar het zien van een giraffes, olifanten en zebra’s maakte veel goed. In het donker de tent opzetten is geen succes, maar gelukkig had Ada haar hoofdlamp achter gelaten. Nooit gedacht dat Manon dat ‘lelijke’ ding nog eens op haar hoofd zou zetten, maar zo komt hij toch nog goed van pas.
Inmiddels zijn we weer herenigd in Turiani en hebben we het nog steeds goed naar onze zin. Vooral nu de voorraadkast weer gevuld is met allemaal Nederlands voedsel. Een kleine impressie: rookworst, kaas, pannenkoekenmix en chocolade pepernoten.
We hebben een goed vooruitzicht. Komend weekend gaan we lekker naar het strand vlakbij Dar. Het is de bedoeling om in een hutje op het strand te overnachten. Net alsof we weer even op Zanzibar zijn!
Jullie horen gauw weer van ons!
Veel liefs,
Ada en Manon
-
14 Oktober 2015 - 15:16
Mike Van Beusekom:
Hey meiden, wat een leuk verslag en ook erg fijn om even weer wat over jullie leven daar te lezen! Uit het verslag blijkt wel dat jullie het prima naar de zin hebben, gelukkig.
Alvast een heel fijn weekend, lekker even genieten van zon, zee en strand ;-)
Liefs uit Aduard <3 -
18 Oktober 2015 - 08:57
Lisette :
Leuk zeg om te lezen! Prima opwarmertje voor als ik het land zelf kan ervaren. Nog een paar weekjes! Geniet nog maar even flink daar:) XX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley